രാവ്..
അനന്തകോടി വര്ഷങ്ങളായി
ഉറങ്ങാതെ കാവലിരിക്കാന്‍
വിധിക്കപ്പെട്ട ശാപം കിട്ടിയ ജന്മം....
പണ്ട്
നാഗരിക മനുഷ്യന്റെ കാലടിപാടുകള്‍
ഭൂമിയുടെ മാറില്‍ പതിയുന്നതിനു മുമ്പ്
പ്രോമിത്യൂസിനെ തടവിലിട്ട
സ്യൂസിന്റെ കല്പ്പന കേട്ട്
പകലിന്റെ തേരില്‍
ദേവകള്‍
അഗ്നി തേടിയുള്ള യാത്ര തുടങ്ങി..
മരം കോച്ചുന്ന തണുപ്പില്‍
ഒലിവു താഴ്വരകള്‍ പിന്നിട്ട്
ഹൃദയങ്ങളില്‍
അഗ്നി ഉയരുന്ന സ്വപ്നം കണ്ട്
നാളുകള്‍ തള്ളിനീക്കിയ
സ്യൂസിന്റെ വിധേയ വൃന്ദം..
പതിനായിരം സംവത്സരങ്ങള്‍
നിമിഷങ്ങളെ പോലെ കടന്നു പോയ
യാത്രക്കൊടുവില്‍
അരണി കടഞ്ഞ്
ആമോദത്തിന്റെ അഗ്നി തുളുമ്പി...
ഒളിമ്പസ് പര്‍വതത്തിന്റെ താഴ്വരയില്‍
ആഘോഷത്തിന്റെ വീഞ്ഞ് പതഞ്ഞ
യാമത്തില്‍
പകല് തളര്ന്നു വീണു,
ഒപ്പം സ്യൂസിന്റെ ജനതയും.....
അഗാധ നിദ്രയുടെ ആഴങ്ങളില്‍ വീണ
പ്രജകള്‍ക്കു വേണ്ടി
നിലാവില്‍
താരകങ്ങളോട് പ്രണയ സല്ലാപം
നടത്തിയ
രാവിനോട്
ഉറങ്ങാതെ കാവലിരിക്കാന്‍
സ്യൂസിന്റെ കല്പ്പന .
ഒലിവു ഇലകള്‍ ഏറെ കൊഴിഞ്ഞു
വസന്തം പലകുറി വന്നു മടങ്ങി പോയി...
ഇന്നും
സ്യൂസിന്റെ ശാപം ഭയന്ന്
രാവ് ഉറങ്ങാതെ കാവലിരിക്കുന്നു...
No comments:
Post a Comment